این روزها پیگیری اخبار مذاکرات هسته ای قدرت های جهان حکم یک سریال پر تنش را داشت؛. همه منتظر بودند تا آخر این ماجرا به امید ختم شود و نفس راحتی بکشند حتی اگر چه به موقت. من هم به مانند همه مردم در تمام این لحظات تا جایی که فرصت اجازه داد پای تلویزیون اخبار را پیگیری کردم و آنچه برایم اهمیت داشت صرفنظر از وجه سیاسی؛ پیامدهای این توافق در حوزه اقتصاد بود و اینکه سرانجام گشایشی در زندگی مردم ایران اتفاق بیفتد و از این بن بست خارج شویم. واقعیت این است که ما سال هاست در هول و ولاو نگرانی هستیم از اینکه مبادا جنگی شکل بگیرد و شرایط اقتصادی مان از اینکه هست بدتر شود. باور و اعتماد مردم به تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان باعث شد روحیه امید در جامعه ایرانی دمیده شود و آرزو بستن به تثبیت حس خوب این امید و انگیزه ای که ایجاد کرده است شکل بگیرد. هر چند انتظار اعجاز این توافق در کوتاه مدت معقولانه نیست و نمی توان توقع داشت که در کوتاه مدت وضعیت کشورمان گل و بلبل شود اما همین که برطرف شدن این هول و هراس از نتایج سحر باشد می توان منتظر دمیدن دولت آن هم بود. جهان امروز جهان تعامل و هم اندیشی است.