سالروزها حسی از پایان دارد ولی سالروز تولد را بیشتر دوست دارم که پیامی از آغاز و دعوت به دیدار و اندیشه به آنکه هنوز دوستش داری.

شرح سال های بسیاری که با او نغمه سرودیم و او با صدایش حیاتی به آن بخشید و صدای مهربانش را به دل های شیفته و گاه خسته هم میهنان مان در این سوی و آن سوی ایران و جهان رساند را همواره در لحظه های بسیاری مرور می کنم. چگونه می شود آن صدای جاری و فهم وسیع و عمیق او را از موسیقی و شعر و صدا، اندیشه و نگاه پیشرو او را نسبت به موسیقی این سرزمین به فراموشی سپرد.

در این نیم دهه ای که جسم او ما را ترک کرده هنوز آوازی که «در جانش می جوشد» و «اینجا و آنجا و هر کجا که هست»، «آواز با عشق» را سر می دهد، می توان حضور پرشورش را احساس کرد. آوایش مهربان است و طنینی صادقانه دارد. چگونه می توان رفتنش را باور داشت.

هر لحظه شنیدن آواز او چون عطری روح بخش در نظرات لحظه های مان رایحه ای از محبت و عشق رها می کند تا برای ساعت ها و روزها مشام جان ما و نسل های مانده و رسیده را رنگ و روحی از عشق و انسانیت بخشد. صدایی که پژواک آن در عمق سال ها جاری خواهد بود.

حضورش را همچنان قدر می گذاریم با رایحه صدایش که شش دهه میهمانش بودیم، آواز با عشق را با او زمزمه می کنیم.