اینجا ایستگاه آخر نیست و نه خانه ای برای همیشه ماندن؛ اما ایستگاهی است موقتی برای کسانی که به ته خط رسیده اند. ساعت حدود 8شب به خوابگاه «انبار گندم» می رسم. سرپناهی در بلوار گندم محله شوش که به همین نام هم معروف شده. اما روی تابلویش نوشته اند «مرکز شبانه نگهداری وابستگان به مواد مخدر» مرکزی برای زنان کارتن خوابی که فرزندی ندارند. آنها شب را در این مرکز سر می کنند و روزها بیرون می روند.

بوی باقالی پلو با گوشت فضای کوچک سرپناه را پرکرده است. صبحانه، دیگر غذای گرمی است که به زنان ساکن اینجا داده می شود. از در ورودی که داخل می آیی وارد حیاط کوچکی می شوی. محوطه ای سرپوشیده با سقفی ایرانیتی. مسئولان سرپناه می گویند برای امنیت بیشتر زنان سقف را پوشانده اند؛ اما همین باعث شده فضا کمی خفه و نفس کشیدن در گرمای تابستان اندکی سخت باشد.