نقل شده است عابدی هفتاد سال خدا را بندگی می کرد و آن مدت را به روزه و نماز گذرانده بود، روزی از درگاه الهی حاجتی طلبید، اما روا نگشت، رو به نفس کرد و او را سرزنش نمود که اگر نزد تو خیری بود، حاجت من روا می گشت، معلوم می شود از شومی تو هلاک شده ام.

فرشته ای از جانب پروردگار بر او نازل شد و گفت: از فرزند آدم! یک ساعت که نفس خود را توبیخ و سرزنش نمودی، بهتر است از این مدت که عبادت کردی.(1)

همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: «برتو باد به سعی و کوشش (در راه خدا) و اینکه خود را از حد تقصیر در بندگی خدا خارج نکنی، زیرا کسی نمی تواند حق عبادت او را ادا کند.»(2)

1- عده الداعی، ص 227

2- وسائل الشیعه، ج 1، ص 71