هرچقدر هم که تاریخ را مردانه نوشته باشند، باز هم نمی توان از کنار شور زنانه در انقلاب مشروطه گذشت؛ انقلابی که اگرچه در جامعه زنان ایران، رنسانس محسوب نمی شود، اما بی گمان در خروج آنها از اندرونی بسیار موثر بوده است. زنان عصر قاجار پس از جریان این انقلاب بود که روبندها را کنار زدند، به میدان آمدند، شب نامه نوشتند، تحصن کردند و حتی در لباس مردان جنگیدند. اینکه حرف آن روز زنان، پژواک مطالبات مردانه بود، اینکه اجماع شان نه چندان آگاهانه شکل گرفته بود یا اینکه غرورشان بعد از ماجرای «دختران قوچان» جریحه دار شده و جرقه این حضور اجتماعی را زده بود، هیچ یک سبب نمی شود بتوان نقش زنان تحصیل کرده، روشنفکر