پس از حصول توافق هسته ای بین ایران و گروه 1+5، ناظر اعتراض ها و القای شبهاتی از ناحیه اشخاصی هستیم که عمدتا نانشان گرم و آبشان سرد است و ناچار برای اعاده وضع سابق، بحث امکان پیمان شکنی طرف های غربی را مطرح می کنند گویی این سوی قضیه درهرحال ناچار است به آنچه متعهد شده عمل کند و طرف مقابل می تواند پیمان بشکند و ضرری هم نبیند. باید گفت آنچه به امضا رسیده، توافق نامه است بنابراین محتوا و مضمون آن را از نامش می توان فهمید. ممکن است تعهدات اطراف قضیه متعادل نباشد اما آنچه مسلم است همه اطراف موضوع به آنچه اعلام و امضا کرده اند ماخوذ و متعهد هستند. به دنبال حصول این توافق، ناظر سیل افرادی هستیم که به منظور بهره برداری از بازار بکر و پرخاصیت ایران به کشور ما سرازیر شده اند. آنچه مسلم است این اشخاص و دولت های متبوعشان مشتاقانه در انتظار حصول این توافق بوده اند و اینک به هیچ وجه حاضر نیستند امکانات بالقوه و فرصت ها را رها کنند.

با این مقدمات، اینکه طرف های مقابل نقض عهد کنند، موضوعی بسیار دور از ذهن است به ویژه با توجه به اینکه تعهدات ایران تعهداتی بسیار جدی و درازمدت است بنابراین به حکم عقل طرف های مقابل بعید است بهانه رجوع از این تعهدات را برای ایران ایجاد کنند. از طرفی مطمئنا با رفع تحریم ها ایران در میان مدت (و شاید کوتاه مدت) از نظر اقتصادی و شاید نظامی در موضعی قرار خواهد گرفت که در منطقه حرف اول و آخر را خواهد زد و این لزوما به اتکای سلاح اتمی نبوده و نیست. بنابراین طرف های این توافق ریسک قراردادن ایران در موقعیت و موضعی را که مجبور به اقداماتی شود که منطقه را متشنج می کند، نخواهند کرد. درعین حال هرچند ممکن است بازگشت به نقطه قبلی از نظر مطالعات و تجهیزات هسته ای آسان نباشد اما این امری محال نیست و تجربه گذشته هم به اطراف قضیه نشان داده که در این مورد نباید بیهوده خطر کنند. حاصل اینکه بحث هایی که در مورد احتمال پیمان شکنی اطراف قضیه مطرح می شود، بیشتر جنبه ذهنی دارد و البته شاید کسانی هم باشند که زیروروشدن کل قضایا در زمان حاضر غایت قصوی آنها باشد زیرا بازگشت تحریم ها دکان هایی را که تعطیل شده یا در حال تعطیل شدن است، باز خواهد کرد. والله اعلم.