خداوند به انسان دو نوع وحی می فرستد:

1. وحی علمی: یکی از اقسام وحی، همان وحی علمی است. خداوند می فرماید: علمناه من لدناعلما؛ از علم لدنی خودمان به او تعلیم دادیم(کهف، آیه 65)؛ یعنی علمی که به او تعلیم داده شده از مصادیق علم لدنی است. پس هر چه پیامبر(ص) از دانش نسبت به جهان و فقه و حقوق و تاریخ گذشتگان و حوادث و رخدادهای گذشته و آینده می داند، از علم لدنی است که خداوند به او بی واسطه تعلیم داده است. این نوع از اقسام وحی اختصاص به پیامبران (ع) دارد. خداوند با پیامبر(ص) از مقام «من لدن علی حکیم» سخن علمی می گوید.

از آیات قرآنی به دست می آید که از میان اسما و صفات الهی، پنج اسم و صفت نقش کلیدی دارد که عبارتند از: عزیز، حکیم، مالک، علی و عظیم؛ زیرا خداوند می خواهد از طریق وحی علمی به پیامبران، انسان ها را به عزت، حکمت، مالکیت بر خویشتن خویش و نیز علو و عظمت برساند.

2. وحی عملی: نوع دوم وحی خدا به انسان، وحی عملی است. وحی عملی آن است که ذات اقدس الهی در قلب ولی ای از اولیای الهی، از نبی و امام یا ولی القا می کند تا کار خیری را انجام دهد. خداوند می فرماید: و اوحینا إلیهم فعل الخیرات، ما به آنان انجام کارهای خیر را وحی کردیم. (انبیاء، آیه 73) از مصادیق این نوع از وحی می توان به وحی به مادر موسی(ع) اشاره کرده که خداوند می فرماید: و اوحیناإلی ام موسی ان ارضعیه فإذا خفت علیه فالقیه فی الیم؛ و ما به مادر موسی وحی کردیم که او را شیرده پس هنگامی که بر او ترسان شدی او را به دریا انداز! (قصص، آیه 7) همچنین الهاماتی که به انسان می شود از مصادیق این نوع از وحی عملی است.(شمس، آیات 7 و 8)