صبح روز دوشنبه هفته جاری مطابق معمول هر روز، نگاهی گذرا به عناوین روزنامه ها انداختم. «تیتر یک» یکی از روزنامه های اصولگرا توجهم را جلب کرد: «امروز چه وقت تعطیل مجلس است؟» 33 سال قبل یعنی در سال 1361 در بحبوحه جنگ تحمیلی تعداد قابل توجهی از نمایندگان مجلس وقت قصد زیارت خانه خدا را می کنند و امام راحل (ره) به خاطر حساسیت شرایط و ضرورت حضور نمایندگان در داخل کشور، نسبت به تعطیلی مجلس اعتراض می فرمایند. این یک خبر.

همین طور که سوار تاکسی بودم و از میدان فردوسی می گذشتم، چشمم به تابلوی بزرگی جلب شد که در ضلع شمال شرقی میدان نصب شده بود. روی تابلو تصویر یک انسان با سر روباه نقش بسته بود و در کنار این تصویر، سخنان مقام رهبری در باب سیاست های خباثت آمیز و مکارانه انگلیس نگاشته شده بود.

نگارنده با دیدن تیتر آن روزنامه اصولگرا و تابلوی نصب شده در میدان فردوسی، که یکی از امام راحل (ره) نقل قول کرده بود و دیگری از مقام رهبری، با خود گفتم چرا باید برای بیان یک نظر و اثبات حقانیت آن، به بدترین روش یعنی استفاده ابزاری از بزرگان متوسل شویم؟ اینکه 33 سال قبل امام راحل (ره) به تعطیلی مجلس اعتراض فرموده اند، چه ربطی دارد به شرایط امروز و تعطیلی مجلس در وضع و حال کنونی؟ البته ممکن است مخالفان تعطیلی مجلس در شرایط فعلی، بتوانند با اقامه برهان و ادله کافی نظر خود را به اثبات برسانند. یا نصب تابلویی در یکی از میادین بزرگ شهر با تصویر آنچنانی آیا جز این است که اعتراضی آشکار علیه سیاست دولت در بازگشایی سفارت انگلیس و ازسرگیری روابط فیمابین دو کشور با استفاده ابزاری از سخنان مقام رهبری است؟ سخن نگارنده نفیا و اثباتا معطوف به تعطیلی مجلس یا از سرگیری روابط ایران و انگلیس نیست، بلکه ناظر به شیوه غیرمنطقی متداولی است که متاسفانه برای اثبات یک نظر و اسکات خصم به کار برده می شود، و این نشانگر ضعف منطق و به اصطلاح عامیانه کم آوردن به کار برنده این شگرد است. خرج کردن از بزرگان برای به کرسی نشاندن حرف خودمان، روشی است که شکست آن را تاریخ 37 ساله انقلاب اثبات کرده است، و خود کرده را تدبیر نیست.