تعادل، سازگاری و واقع گرایی، هم در سیاست اصل است، هم در حقوق و اقتصاد و هر امر اجتماعی دیگر. اصول اجتماعی بر پایه های علمی، توسعه و تعالی استوار هستند، بنابراین چرا در تاریخ بشر که پیوسته رو به توسعه، تعالی و فرهیختگی داشته، این همه جنگ، افراط گری، ناسازگاری و خشونت -حتی در این زمان که دوران شکوه و شکفتگی تمدن است- حاکم بوده است؟ مسئله این است که سررشته امور همیشه به دست فرهیختگان نیست. به صدام با پیشینه ای قبیله ای و غیرمدنی نگاه کنید که ناگهان به قدرت و ثروت دست می یابد و مانند هزاران سال پیش، عظمت را در ماجراجویی، دست اندازی و خشونت می بیند. او از عراق، یکی از ثروتمندترین کشورهای بهره مند