1- ایرانی تغییر کرده و بنابراین آفرینش های هنری اش هم تغییرات معناداری کرده است، این مهم را بخشی از تصمیم سازان عرصه فرهنگ و هنر نمی خواهند درک کنند یا دست کم بپذیرند؛ زیرا درک کردن اتفاق مبارک تری است.

حال آنکه اگر به کنش هنرمندان امروز بنگرند هم درمی یابند که این نگاه با مولفه های امروز همخوانی ندارد؛ صدافسوس که حتی نمی خواهند بپذیرند ایثار، راست گویی، احترام به حقوق دیگران، امانتداری و... را نباید منحصر دانست؛ نشانی دادن گوهرها در ایران امروز، هنر می خواهد.

2- شاید اگر می گفتید روزی می رسد که یک کارگردان برای حمایت از فیلمش و رساندن صدای اعتراضش می پرد وسط یک بازی فوتبال در استادیوم آزادی، یقه تان را می گرفتند؛ تازه اگر پیش گویی می کردید این کارگردان در مواجهه با اکران فیلم «محمد(ص)» چنین خواهد کرد بله، ایرانی ها تغییر کرده اند، جهان بینی شان تغییر کرده است، ازاین روست که قالب های سنتی یک چهره فرهنگی را نمی پذیرند، ابایی هم ندارند که در شبکه های به اصطلاح مجازی، متن زندگی یا سفره دلشان عیان باشد... اما پیداست انتظارات از آنها تغییری نکرده است.

3- «قندون جهیزیه» فیلمی ساده و صمیمی است؛ و برای نخستین فیلم یک کارگردان جوان و نیز با توجه به هزینه اندکش، به نسبت خوب هم از کار درآمده.

چنین اثری برای کارگردانش سرنوشت ساز و به مثابه آینده حرفه ای اوست؛ غریب است که از او توقع دارند به جهت اکران فیلم دیگری، از حق خود بگذرد!

او آگاهانه برای اعتراض در نقشی حاضر می شود که از هنجارهای شناخته شده ایران دور است؛ اما این بخشی واقعی است، کمااینکه بسیاری با او همذات پنداری هم می کنند.

4- غیر از همه اینها، واقعا وقتش رسیده به حداقل ترین ترازهای حرفه ای بودن برسیم؛ گمانم این است که برای هوش ایرانی دشوار نیست فیلمی مانند «محمد(ص)» را طوری اکران کند که آب در دل کسی تکان نخورد و حلقه وصل باشد؛ حالاهم ادای حق یک فیلم ساز نوپا که احساس اجحاف می کند بهترین تبلیغ برای فیلمی است که تلاش دارد رسول مهربانی را به تصویر بکشد.