«سانچو پانزا به سینمایی واقع در شهرستانی وارد می شود. در جستجوی دن کیشوت است و او را در گوشه ای، حین تماشای پرده گیر می آورد. سالن کم و بیش پر شده است؛ بالکن- که از آن تراس های درندشت است - مملو است از بچه های تخس. سانچو، بعد از تقلاهایی بیهوده به قصد رسیدن به دن کیشوت، بی خیال در یکی از صندلی های ردیف پایینی، کنار دخترکی (دولسینا؟) که به او بستنی چوبی تعارف می کند، می نشیند کف زمین. اکران شروع شده است؛ از آن فیلم های پرزرق و برق است: بر پرده، شوالیه های حاضریراق اسب سواری می کنند. ناگهان سروکله زنی پیدا می شود؛ زن در معرض خطر است. دن کیشوت یکهو از جایش بلند می شود، شمشیرش را از غلاف بیرون می