امام علی(ع) خطاب به کمیل: «بدانکه در اینجا (اشاره به سینه مبارک) دانش فراوانی انباشته است، ای کاش کسانی را می یافتم که می توانستند آن را بیاموزند؟ آری تیزهوشانی می یابم اما مورد اعتماد نمی باشند، دین را وسیله دنیا قرار داده، و با نعمت های خدا بر بندگان، و با برهان های الهی بر دوستان خدا فخر می فروشند. یا گروهی که تسلیم حاملان حق می باشند، اما ژرف اندیشی لازم را در شناخت حقیقت ندارند، که با اولین شبهه ای، شک و تردید در دلشان ریشه می زند، پس نه آنها، و نه اینها سزاوار آموختن دانش های فراوان من نمی باشند.

یا فرد دیگری که سخت در پی لذت بوده، و اختیار خود را به شهوت داده است، یا آنکه در ثروت اندوزی حرص می ورزد. هیچ کدام از آنان نمی توانند از دین پاسداری کنند، و بیشتر به چهارپایان چرنده شباهت دارند، و چنین است که دانش با مرگ دارندگان دانش می میرد.»(1)