در حالی که آسمان آبی رنگ از پنجره اتاقش چهره خاکستری بیماری اش را نیلی کرده بود دستان همسرش را با آخرین رمق می فشرد، سرطان آخرین بازی سرنوشت برای او نبود. باد در حیاط بیمارستان بین چنارها می پیچید و صدای خنده کودکان به سختی به گوش می رسید. کودکانی که عروسک هایشان هم دیگر مویی به سر نداشتند و همگی دست به دست هم می چرخیدند و شعر می خواندند.

خوشحال و شاد و خندانم

قدر دنیا رو می دانم

اشک به سختی از گوشه چشمانش افتاد، دلش می خواست بچه ها بلندتر خوشحالی شان را فریاد بزنند چرا که می دانست آنها هم مثل او درد دارند. همسرش که به صورتش نزدیک تر شد، گفت می خواهد بعد از مرگش هزینه های مراسم ختم صرف تحقیق در زمینه سرطان شود.