دانستن تاریخ یک ضرورت است نه تنها برای تک تک شهروندان یک کشور بلکه حتی برای مسئولان در حوزه های مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی. هویت یک جامعه بدون شناخت و درک درست از تاریخ آن جامعه، شکل نمی گیرد اما با وجود چنین جایگاه مهمی، آنچه در ایران به عنوان تاریخ آموزش داده می شود، از کمترین کیفیت برخوردار است تا جایی که بسیاری از ما، تاریخ را فقط برای امتحانات می خوانیم و پس از آن تمام نام ها و تاریخ ها به فراموشی سپرده می شوند، حال آنکه، تاریخ برای یادآوری است نه فراموشی.

دراین میان ممکن است برخی از چهره های بلندپایه سیاسی در اظهارات خود، اشتباه لپی کنند و به جای «داریوش»، «کوروش» را گوینده جمله «اهورامزدا این کشور را بپاید از...» بینگارند اما واقعیت این است که مشکل فراتر از یک اشتباه سهوی در سخن گفتن است و باید ریشه آن را در جای دیگری جست. با کمال تاسف قرن هاست که ما درگیر یک جدل مصنوعی بین تاریخ ملی و تاریخ مذهبی هستیم و به فراخور آن، نتوانسته ایم چندان تاریخ ملی کشور خود را بشناسیم درحالی که تا حدودی در شناخت تاریخ اسلام به روش های گوناگونی چون کتاب، سینما، تلویزیون و... موفق عمل کرده ایم. اگر بتوان از سد چنین جدل مصنوعی ای عبور کرد، نه تنها در راه شناخت تاریخ ملی موفق خواهیم بود بلکه تاریخ اسلام را هم کامل تر خواهیم شناخت.

عدم دقت و عدم کیفیت در شناخت تاریخی که هویت ملی ما را شکل می دهد، در تناظر با حدیث «حب الوطن من الایمان» به ما یادآوری می کند که بدآموزی ها، ندانستن ها تا چه حد ما را در رسیدن به یک هویت یکپارچه با مشکل مواجه کرده است. متاسفانه به تاریخ عنایتی نداریم و از آن استفاده مطلوب نمی کنیم و گاه هم که به دلایلی مجبوریم از آن بهره ببریم، سهوا یا عمدا اشتباهی می کنیم که خیلی زود با واکنش های گسترده همراه می شود؛ دانستن کافی نیست، تاریخ را باید فهمید و از آن برای ساختن آینده، استفاده کرد.