صفر: نمی دانم چقدر احتمال دارد ستاره های فوتبال و ورزشکاران بنام دیارمان، این یادداشت مختصر را بخوانند، ولی فانتزی ام این بود که حرف آخر این نوشته – که همین اول خواهمش گفت-، یک روز، آری! دست کم یک روز از میان این 365 روز بی فایده و پوچ سال های رفته و آینده مان، عنوان نخست تمام روزنامه های ورزشی کشورم شود تا مگر تلنگری و حرکتی باشد: سوژه و عنوان ایده آل و دور از دسترس من این است: «مشاهیر محترم عرصه ورزش! کودکان حاشیه نشین و دردمند این سرزمین را پیش و بسیار بیش از اسکناس های تان، حضور مستمر، مسوولانه و پرمحبت شما در کنارشان می تواند از فقر و خشونت و ده ها آسیب اجتماعی دیگر نجات دهد.»