هفته ها گذشته از روزی که امیر مهدی ژوله نشان داد پاشنه آشیل جامعه را خوب می شناسد. نویسنده محبوبی که نشان داد چقدر خوب زیر و بم خاطرات یک نسل را می شناسد. ما مرعوب اجرای او در برنامه خندوانه نبودیم، ما مرعوب توانایی اش در مرور خاطرات مان بودیم. او خوب می دانست که «نوستالژی همیشه جواب می دهد» و همین رویه را در برنامه های دیگرش ادامه داد. نسلی که به نکته سنجی های او در روایت خاطره های یک نسل می خندیدند، در دلش یک آه بلند می کشید که «یاد آن روزها به خیر»، مهر خاطره بازی تا ابد روی پیشانی دهه شصتی ها باقی خواهد ماند: نسلی که شاید فرصت استفاده دلپذیر از لحظه هایش را نداشت اما مرور آن لحظه ها از دلپذیر ترین کارهایی است که می تواند امروزش را بسازد.