مولانا دستور می فرماید: عشق بورز و هرچه می خواهی بکن. وقتی عاشقی مجازی؛ عشق مانند آب پاک می کند. شفاف می کند. عاشق شجاع است. وقتی عاشقی با چشمانی که عشق باز کرده، می توانی تاریک ترین و ناپیدا ترین راه ها را بپیمایی و وقتی چشم گشودی، تشریف فرما به تغییر و طرح های نو می شوی. دست جسمانی ات، بدایت و نهایت را به هم آورده و نقش هایی می کشی که اسطرلاب عشق پیش بینی کرده. جرات می کنی به انتزاعی ترین و غیر جسمانی ترین مفاهیم مستتر در مثنوی شریف وارد شوی و در بزنی و چشم به دریچه جزئیات و کلیات اندیشه های او بچسبانی و از این سو، هر آنچه دیدی را به نقش و تجسم بیاوری. مولانا به تو قدرت می دهد فراتر از قوای جسمانی حقیر خود رفته و به قدرت جاذبه زمین و هر چه در وی هست چیره شوی، خالق شوی. رنگ ها تطهیر می شوند و عظمت می یابند. و نقاش خالق صنعی نیکو می شود. «حجت شکیبا» رنگ ها را با مایع مشک بیز اشعار مولانا در بوم خود آمیخته و با الهام و پیروی از پیر بلخ، اطاعت از عشق کرده و هر چه دل تنگش خواسته گفته و نقش کرده. به قول خود به تصویری که ترکیه از مولانا و صورت او ترسیم کرده بی اعتنا و به مشاهده خود اعتماد کرده و صورتی از مولانا کشیده که خود دیده، نه بیگانه. مفاهیمی که فارغ از حواس مادی است؛ که نه رنگ آن را می شود دید و نه بو و صوت آن را شنید یا با دست لمس کرد؛ فقط کار عشق است که تجسم بدهد.

ایمان و شهود؛ نقاشی ها را افروخته و آتشین و پررنگ کرده و صورت پیر چنگی و عاشق و معشوقان، از شرم عشق یا از حرارت دیدار معشوق همگی برافروخته اند. این چنین است که نقش ها گویی که تاب از کف داده و می خواهند از قالب کاغذهای گلاسه بیرون بزنند. «حجت شکیبا» جرات کرده و شجاعت که این همه تقدس را به زمین آورده و نقاشی را پیوست اشعار کرده و گوشزد که شاید از ظن من! اینچنین گفته مولانا. امید که به صحت معنی مقرون باشد.

به هر روی کتاب شریف «مثنوی معنوی» با این تصاویر تازه منتشر شده و دو سه روزی است ویترین انتشارات «گویا» را عاشق نواز کرده است.