بارها و بارها شنیده ایم، نظامی گری یعنی تاکید بیش ازحد بر قدرت نظامی و تخصیص بودجه های کلان به این بخش، معادل امنیت کمتر و شاخص توسعه اجتماعی و انسانی پایین تر است. با این حال، نظامی گری به عنوان مفهومی جدل برانگیز همواره مستعد برداشت ها و تعبیرهای متفاوت و چه بسا متناقض است. تنها کافی است دامنه نظامی گری کشورها را در کنار شاخص های اجتماعی و جمعیتی آنها بنشانیم تا به ناگاه شاهد سقوط سردمداران نظامی جهان و یکه تازی کشورهایی باشیم که تا پیش از این همواره سعی کرده اند کمتر، نشانی از خود در میادین جنگ و منازعه بین المللی باقی بگذارند؛ دولت هایی که وقتی صحبت جنگ و نظامی گری به میان می آید، حالااگر