ما که تنها مانده بودیم به ناچار تسلیم بازی خاطرات می شدیم. عبور و مرور از راه ها و کوچه ها و خیابان ها بطور مدام احساسی را در درونمان برمی انگیخت که حس غربت بود. روزها وقتی کوتاه تر می شد، اغلب دوست داشتیم که صدای زنگ بلند شود و صدای پایی آشنا در دالان خانه بپیچد اما طبیعی بود که این ها فقط بازی با آرزوها بود. کسی نمی آمد، عقربه ها به عادت خود حرکت می کردند و زنگ در خانه اگر بلند می شد یا برای یکی از ما بچه ها بود که بی هیچ هدفی در محله می گشتیم یا برای پدر که کم حرف تر شده بود و بهانه می آورد که تهران جای زندگی نیست. به نوعی همه چیز درهم ریخته بود.