نمایش خاطرات و کابوس ها...؛ با وجود امیدی که نویسنده و کارگردانش علی رفیعی، از طریق مصاحبه مطبوعاتی و محتوای بروشور آن در دل مخاطب خود برمی انگیزد، بر همان کلیات حداقلی آشنا و آگاهی کم مایه معمول ما از تاریخ - به طورکلی- و به ویژه از شخصیت امیرکبیر و موانع پیش روی او متکی است که نه تنها ذره ای به شناخت مخاطب از گذشته خود نمی افزاید، سهل است، حتی ذره ای از «اضطراب عصری را که در آن زندگی می کنیم»1 نیز کاهش نمی دهد. داده های این نمایش، درست برخلاف اهداف اعلام شده در بروشور آن، نه فقط «غبار از چهره تاریخ برنمی گیرد»2 و به خودآگاهی مخاطب نمی افزاید، بلکه به دلیل نوع و کیفیت رویکردش به یکی از مهم