آن شب آسمان جاده زندگی را ستاره باران کردچرا که مسافری آمده بود تا زندگی را به صبحی طربناک پیوند بزند و غبار را از آیینه حیات بزداید تا آدمی، پاک و آزاد، در آیینه بنگرد و آیینه صداقت را، آنگونه که بایسته و شایسته این شاهکار عظیم خلقت بود، تفسیر کند.

ستاره بخت انسان این بار از مکه طلوع می کرد و شعشعه زرین ظهورش شب غلیظ و بی رحم را نورباران می ساخت، در کویر ناپیداکران زندگی، سراج منیر و کوکب هدایتی انسان را به سر منزل فلاح و سعادت خواند و گیتی در آستانه رستاخیزی بزرگ قرار گرفت. ذرات هستی در حرکتی عاشقانه حضور مفسر حیات را جشن گرفتند. هستی از پس قرن ها کدورت و ملال و ناراستی، اینک، عشق را تجربه می کرد. عطر حضورش هستی را دگرگون کرد و جهان حضور عزیزش را در همه صحنه ها احساس می کرد.