هر روز صبح از پنجره خانه اش به تابلوی بیمارستانی که نام تنها فرزندش روی آن نوشته شده نگاه می کند و چشم به کودکان و نوجوانانی می دوزد که پس از بهبودی دست در دست پدر و مادر از آن بیرون می آیند.

28 سال قبل وقتی تنها فرزندش را از دست داد همه بهانه های زندگی یکباره رنگ باختند و غم و غصه همه زندگی اش را فرا گرفت. امیر همه زندگی او بود و سرطان او را از آغوش گرم پسرش محروم کرد. مانند مادران فرزند از دست داده گوشه ای نشست و یک سال برای فراق او مویه کرد و اشک ریخت اما وقتی به خود آمد تصمیم گرفت برخیزد و برای نجات امیرهای دیگری که سرطان ریشه در جان آنها زده است تلاش کند. به یاد تنها فرزندش بیمارستان