رهبر ارکستر سمفونیک تهران و ارمنستان در آستانه سال نو میلادی، به خانه نخستین شهید ارمنی رفت و برای بچه های منتظر سال نو بابانوئل شد.

نگاه مادر که روی عکس 30 سال جوان مانده روی دیوار گره می شود، به طور واضحی دیگر آن میزبان سابق نیست. آن قدر خیره می شود که اسم زوریک روی چشم هایش جاری می شود. بعد پسرش را با همان لباس خاکی رنگ از قاب عکس به لابه لای صدای جنگ می برد و وسط همان کارزار، شهیدش می کند.

سال نو میلادی به جای برف از آسمان دود می بارد که با لوریس چکناواریان سر می خوریم بین نت های موسیقی کلیسا و داخل مغازه ها و خریدها؛ اینجا محله ارامنه است. خنده های رهای کودکانه از داخل فروشگاه ها به خیابان می ریزد. ترافیک بوق می زند و رهبر ارکستر سمفونیک ایران و ارمنستان کلاه قرمز و سفید را که روی سرش می گذارد، بابانوئل می شود.