68 سالگی خیلی زود بود برای رفتن؛ آدمی به تنومندی و سلامت محمد علی اینانلو، حتما باید خیلی بیش از اینها عمر می کرد؛ آدم ها خاکستری اند، باید آنها را خاکستری دید، خصوصا محمد علی اینانلو را. اما خاکستری دیدن آدم ها، یعنی تجلیل و سپاس از او که کم خدمت نکرد به محیط زیست ایران. 40 سال طبیعت گردی فرصت خوبی بود برای او که «طبیعت» را دغدغه مردم کند؛ طبیعتی که اگر نبودند او و دو سه نفر دیگر چون او، شاید هیچ گاه این گونه مورد توجه قرار نمی گرفت و «دغدغه ملی» نمی شد. او برای طبیعت ایران مستندها ساخت، فیلم ها به پرده آورد و مقاله ها نوشت. «ایران جهانی در یک مرز»، «کجا بریم»، «با طبیعت»، «جهانگردی به جای نفت» و «گردش و ورزش» در حوزه تلویزیون و رادیو و سردبیری مجله ایران شناسی «گردش»، سردبیری مجله «شکار و طبیعت»، سردبیری مجله جهانگردان، سردبیری و صاحب امتیازی مجله «طبیعت» در حوزه مطبوعات تنها بخشی از کارنامه و خدمات اینانلو به حوزه محیط زیست ایران بود. او در سال های اخیر از معدود فعالان طبیعت و محیط زیست ایران بود که حدود دو میلیون کیلومتر چیزی معادل 50 بار دور کره زمین، در طبیعت ایران از شناخته شده ترین مکان ها تا ناشناخته ترین هایش سفر کرد و طبیعت و محیط زیست ایران را به مردم و دوستداران طبیعت معرفی کرد. جای محمد علی اینانلو با آن صدای جاودانی اش خالی خواهد بود؛ این را تاریخ نشان خواهد داد...