آمایش سرزمین در معنای فراگیر خود عبارت است از تقسیم کار سرزمینی براساس منطق و توان جغرافیایی هر منطقه یا کشور. آمایش سرزمین مفهومی تجدید نظر گرا در روابط انسان و فضای سرزمینی اوست. انسان با گذشت از دوره سنتی و ورود به دوران صنعتی و مدرن و شکل گیری مفهوم بهره کشی از محیط برای رشد هر چه بیشتر - که در پی ظهور و توسعه مفهوم انسان محوری دوران رنسانس و پس از آن به وجود آمد- سعی در سلطه بر محیط و مبارزه با جبر محیطی داشت که سال ها انسان را در خود اسیر کرده بود. اما این تخاصم و واکنش ناآگاهانه و شدید انسان به طبیعت موجب تضعیف محیط انسانی شد. اندیشمندان در دهه های اخیر متوجه این واقعیت شدند که تقابل بین انسان و محیط یک بازی دو سر باخت برای آن دو است.