وقتی صحبت از میراث فرهنگی می شود صحبت از «میراث» است و «فرهنگ»؛ البته این صحبت ها خوب است اما صحبت است یعنی عمل نیست و مشکل این است که در بعضی دوره ها، حمایت از میراث و فرهنگ، عملا نبوده گرچه در مصاحبه ها و سخنرانی های همان دوره ها، به کرات بوده که به قول مشهور همان دوره ها، مدارکش هم موجود است اما دیگر حوصله ای نیست! چقدر بنویسیم که این طور شد که آن طور شد؟! خسته شدیم اما از طرف دیگر، همان هایی که خیلی کارها کردند و جوابی هم پس ندادند، حالاطلبکار هم شده اند و توی چشم آدم نگاه می کنند و از پاپ کاتولیک تر می شوند! بنابراین من از شما عذرخواهی می کنم که دوباره دارم به گذشته اشاره می کنم اما به گمانم به یاد داشتن وقایع اتفاقیه، از تکرار همان وقایع در آینده پیشگیری می کند. سید محمد بهشتی که ما او را به عنوان نظریه پرداز احیای سینمای ایران در دهه شصت می شناسیم، اکنون ریاست پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری را برعهده دارد و اشاراتی دارد به همان وقایع اتفاقیه: «حوزه معرفی و پژوهش در سال های گذشته عملا تعطیل بوده است. در گذشته و در همه زمینه ها حتی حفاظتی شاهد تخریب های زیادی در حوزه میراث فرهنگی بوده ایم، تخریب هایی که بخشی از آن حاصل چشمپوشی و غفلت بوده و حتی در بخشی از آن مدیریت میراث فرهنگی آن دوره زمانی نیز دخیل بوده است، تا جایی که از نظر افکار عمومی دستگاه میراث فرهنگی که تا قبل از دولت گذشته به عنوان دستگاهی امانت دار شناخته می شد، عملکردش در دولت گذشته به گونه ای بود که به مجموعه مدیریتی میراث فرهنگی امروز به عنوان دستگاهی که حتی امانت دار خوبی هم نیست، نگریسته می شود.»