«گوش کن اینم چیزی نیست/ جز این چاره ای نیست/ گوش کن اینم میگذره/ خاطره شو باد میبره/ میرقصه میریزه آخرین برگ از درخت/ میبنده میره آخر از شهر تیره بخت/ تنگ شیشه ای شکست/ ما اما دست روی دست/ آخرین ماهی هم مرد/ آخرین شاخه پژمرد...»

فانتزی های رئال. نه سانتی مانتال و نه خشن. نه آن قدر مغلق و نه آن قدر سبک. تلاش برای ایجاد عمق در مفهوم کلمات و شکل ارائه ملودی و موسیقی. موسیقی ای تلفیقی که نه آن قدر دور می شود از اصل موسیقی ایران و نه آن قدر ها نزدیک که به نظر تکراری یا واپس گرایانه بیاید. لحن و لهجه ای که حالادیگر مال خودشان شده است. سبک نسبتا خاصشان در تلفیق که در آنها، سازها اصالت و شخصیت