در عصر پهلوی اول و دوم حرکت به سمت غرب و غربگرایی با سرعت خیره کننده ای آغاز گردیده بود. غربگرایی، نه به معنای بهادادن به دانش های جدید غربی، بلکه ستایش از الگوهای فرهنگی مغرب زمین بویژه عیاشی و خوش گذرانی از جمله خصایص حکومت پهلوی بود. دولت مردان ایران در این عصر الگوی فرهنگی غرب را محور برنامه ها و سیاست های پیشرفت در کشور را دنبال رو غرب و الگوبرداری از فرهنگ غربیان می دانستند. اینان حتی در توسعه فرهنگ و بالابردن سطح علمی دانشگاه های کشور نیز از الگوی فرهنگی غرب (آمریکا، انگلیس) پیروی می کردند و می کوشیدند رفتار و مسیر حرکت خود را در اداره کشور براساس آنچه که در غرب روی می داد هماهنگ سازند.