بدون شک فعالیت در فضای رقابتی به خصوص در سطح فرا ملی باید متکی بر یک مزیت رقابتی پایدار باشد. مزیتی که به راحتی قابل تقلید نیست و بیشترین ارزش را برای مشتریان ایجاد می کند، هرچند مباحث مرتبط مزیت نسبی در ادبیات تجارت بین الملل از زمان آدام اسمیت تا ریکاردو، ساموئلسون و مایکل پورتر دچار تغییر ات زیادی در نوع نگاه و مولفه های مزیت رقابتی شده است با این حال آنچه در دهه 70 به بعد کشورهایی مانند ژاپن، کره و سایر اقتصاد های نوظهور را در عرصه بین المللی به عنوان اقتصادهای مطرح دنیا معرفی کرد، صرفا مزیت نسبی عوامل تولید از قبیل منابع طبیعی و عوامل تولید از قبیل نیروی کار ارزان و راه های مواصلاتی که در آثار اندیشمندان متقدم مورد تاکید قرار می گرفتند نبود.

ژاپن به صراحت اعلام کرد که فعالیت در بخش هایی که صرفابه لحاظ منابع و نیروی کار ارزان در آن دارای ارزش نسبی است برای این کشور سود چندانی ندارد و قصد دارد اتفاقا در حوزه هایی فعالیت کند که به ظاهر در آن واجد مزیت نسبی نیست. صنایعی که دارای کشش درآمدی تقاضای آنها بالااست و پیشرفت فناوری سریع و بهره وری نیروی کار در آن روزافزون است. بنابراین همان طور که مایکل پورتر اشاره می کند یکی از عوامل مزیت نسبی و رقابتی یک کشور بهره وری تمام عوامل تولید است. به نظر می رسد یکی از چالش های پیش روی صنعت بیمه در دوران پسابرجام و رقابت با بیمه گران خارجی در کشور و بیرون از مرزها در سطح فراملی عدم بهره وری عملیاتی است. این عدم بهره وری چه در حوزه عدم استفاده بایسته و کارآ از سرمایه های اجتماعی و منابع انسانی، هم در حوزه ساختار و فرآیندها و هم موانع تکنولوژیکی در سطح سخت افزار و نرم افزار و از همه مهم تر رویکرد و بینش مدیریتی در ایجاد یکپارچگی منابع را در برمی گیرد، هرچند فضای کسب وکار و قوانین و مقررات نیز مزید بر علت است.