مصرف گرایی و تمایل به داشتن زندگی لوکس و تجملی، پدیده ای جهانشمول است که بیشتر کشورهای جهان با آن روبه روهستند. به نظر می رسد این پدیده، ارتباط مستقیم با صنعتی شدن جوامع و راه افتادن موج تکنولوژی دارد که البته تبلیغات بی شمار صاحبان صنایع که به دنبال مشتری بیشتر می گردند، تاثیری حتمی بر شکل گیری فرهنگ تجمل گرایی دارد.

از نگاه مردم شناسان و آنان که دستی در فرهنگ دارند، تجمل گرایی به صورت رد و بدل شدن کالاهای غیرضروری، رفتاری قدیمی در جوامع انسانی است که لوکس پسندی در جوامع امروزی، امتداد آن رفتار قدیمی محسوب می شود. خیلی ها معتقدند این که ما ایرانی ها گرفتار تجمل گرایی شده ایم و خلقیات ما با لوکس زندگی کردن همسوست، به منابع نفت ما برمی گردد چون اگر چنین منابعی وجود نداشت، مجبور می شدیم مثل بسیاری از ملت ها با حداقل ها زندگی کنیم و از بسیاری کالاها دست بکشیم. اشکال سبک زندگی تجملی، تمرکز آن بر مصرف گرایی است یعنی فرهنگی که صنایع خرد و کلان ملی را نابود و فرهنگ کار و کوشش و کسب را کمرنگ می کند. مصرف گرایی در ذات خود پدیده خوبی نیست، این اصلامطلوب نیست که ما سهمی در تولید و توسعه صنایع نداشته باشیم و فقط با تکیه بر پولی که در اختیار داریم، کالاهای خارجی و غیرضروری بخریم. این فرهنگ، مروج تنبلی در جامعه است، مروج فرهنگی که فکر می کند اگر آدم ها جدیدترین کالاها و تکنولوژی ها را در اختیار نداشته باشند حتما از عقاید و ایده های جدید نیز بی بهره اند. چشم و همچشمی های رایج در جامعه ما نمونه خوبی برای روشن شدن تبعات مصرف گرایی است، فرهنگی که مبتنی بر مصرف کالاهای غیرضروری است و ارزش افراد را با کالاهایی که در اختیار دارند، می سنجد.