با نگاهی به وضعیت شهرهای کشور و به ویژه کلان شهرها، به آسانی می توان دریافت مدیریت های شهری به طور عمومی توفیق چندانی در ارتقا و حتی حفظ کیفیت زندگی نداشته اند. در مناطق شهری، تقاضا برای افزایش تراکم ساخت و به تبع آن کاهش سطوح خدماتی، تهدیدی جدی برای وضعیت امروز شهر های ماست و استمرار ناگزیر این امر موجب می شود دائما از کیفیت «حیات» در شهرها به نفع کمیت های اقتصادی– که فقط منافع افرادی معدود و نه همه شهروندان را تامین می کند – کاسته شود. این عارضه که متاسفانه به اکثر شهرها و کلان شهرهای ما سرایت کرده، زمانی ابعاد وسیع تری یافته است که اساسا تامین هزینه های جاری شهرداری ها، با فروش و به حراج