پنج سالی است که از حضور کارلوس کی روش در فوتبال ایران می گذرد. تیم ملی در این مدت فراز و نشیب هایی زیادی را با این مربی پرتغالی تجربه کرده است. آنچه در این مدت مشاهده شده این است که کی روش بین «تجربه مفید» و «صرفا نام بزرگ بازیکنان» تمایز قائل است. او فقط به شرطی به نام های بزرگ اهمیت می دهد که حدود مشخص و تعریف شده ای از انتظارش را برآورده کنند و این گونه می شود که دیگر هیچ نام بزرگی به تیم ملی چسبیده نشده است. چون در صورت عدم کارآیی، بلافاصله جوانان آینده دار جایگزین می شوند. این عملکرد کی روش موجب تلاشی چشمگیر در بین جوانان بی نام فوتبال ایران شده که بسیار ارزشمند است و از سویی دیگر این روش الگویی برای مربیان باشگاهی هم محسوب می شود. اکنون به تدریج در مواردی مشاهده می شود که مربیان باشگاهی به نام های معروف متکی نمی شوند و به دنبال جذب و میدان دادن به جوانان باانگیزه و پرانرژی هستند که شهرت چندانی هم ندارند. متقابلافوتبال ایران هم به گردن کارلوس کی روش حق دارد، چراکه دانش و هوشیاری او در مقابل خیل عظیمی از جوانان مستعد ایرانی، بازدهی بیشتری خواهد داشت که ثمره آن «برد-برد» است و به سود طرفین خواهد بود. در بحث نتیجه گیری هم اگر کارنامه کی روش در این پنج سال به دقت بررسی شود و آن را با دوره های پیشین مقایسه کنیم، با توجه به ظرفیت های سخت افزاری ورزش فوتبال در کشورمان، کی روش عملکرد قابل دفاعی داشته است. امروز آنچه دیده می شود، بالارفتن کیفیت فنی در بازی تیم ملی است که حاصل آن افزایش اشتیاق مردم برای پیگیری نتایج و اخبار تیم ملی است. با وجود موارد مذکور، متاسفانه شاهد بروز و ظهور نگرش نادرست در بین مسئولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش نسبت به کارلوس کی روش هستیم. جالبی این مسئله آنجاست که افرادی با رزومه ضعیف در مدیریت فوتبال و ورزش کشور، خود را محق می دانند تا با ایجاد اختلال در مسیر حرکتی تیم ملی، نوعی «مدیریت» را از خود نشان دهند. در چنین شرایطی این انتظار از دولت تدبیر و امید و رئیس جمهور محترم می رود که با دخالت مستقیم ضمن پایان دادن به این مناقشه، در جهت حمایت همه جانبه از تیم ملی فوتبال، اقدامات لازم را انجام دهند.