سالن نمایش جایی بود شبیه به دخمه های زیرزمینی. صحنه هم نداشت. در واقع همه جای سالن صحنه بود. عده ای توی هم می لولیدند و نقش هایشان را که من چیزی ازش سر درنمی آوردم، بازی می کردند. دورتادور هم تماشاگران نشسته بودند؛ روی صندلی یا نیمکت. نگاه کردم دیدم در ردیف جلوی من عباس کیارستمی که تازه از بیمارستان مرخص شده و آیدین آغداشلو کنار هم نشسته اند. کیارستمی حسابی تکیده شده بود. با وجودی که بر اثر یک سوءتفاهم ازش دلخور بودم، طاقت نیاوردم و سرم را بردم بیخ گوشش و گفتم «باور کنید اگر به من خبر می دادند پدرم که تقریبا این اواخر هر شب خوابش را می بینم زنده شده، این قدر خوشحال نمی شدم که از سلامتی شما شادمانم».