نمایش «اودیسه» به کارگردانی آرش دادگر، اثری است که در القای آنچه قصد آن را دارد چندان موفق نیست. نمایش «اودیسه» میان تصویری بودن و دیالوگ محور بودن سرگردان است و بارها دست به دامن مونولوگ هایی با بن مایه فلسفی می شود: مونولوگ هایی که چندان با فضای فانتزی و سیال اثر همخوان نیستند و در بستر کمیک آن وصله ناجور جلوه می کنند.

همان گونه که از نام نمایش مشخص است «اودیسه» شرح و خوانشی دیگر از شاهکار جاودان هومر است. اودیسه هومر سرگذشت بازگشت اولیس از سران جنگ تروا به زادگاه اوست. سفری طولانی که در تلاطم ماجراهای بسیار بیست سال به درازا می کشد. سرانجام در حالی که همه گمان می کنند اولیس کشته شده