اواسط دهه 80 بود که زنگ خطر خشک شدن دریاچه ارومیه به صدا درآمد و بزرگ ترین دریاچه کشور می رفت که تحلیل رود و در مسیری برگشت ناپذیر سقوط کند. اول گوشه و کنارهای دریاچه آب رفت، بعد منابع غذایی جانوران از بین رفت و بعد هم پرندگان ترجیح دادند دیگر در ارومیه فرود نیایند. کشتی ها و قایق ها به گل نشست و دریاچه شد سوژه عکاسی با تم بدبختی و مرگ. آن موقع ها کسی به یادش نبود که دریاچه که خشک شود فقط مردم کنار ساحلش نیستند که حذف می شوند، فقط راه دریایی و پل شهید کلانتری نیست که بلااستفاده می شود، کسی حواسش به نمک دریاچه نبود که وقتی آبی در کار نباشد، باد، این قدرت را دارد که از زمین بلندشان کند و کیلومترها