سعید تشکری در رمان هندوی شیدا عشق و اعتقاد را تعریف می کند. عشقی را که عبارت است از «از کف دادن» و نه «به کف آوردن»: و اعتقادی را که بهایی گزاف دارد و باید عاشقانه و از روی رضای کامل پرداخت. بهایی که کمترینش «خود» است و «خود بودن». عشق و اعتقاد در هندوی شیدا، در نهایت به هم می پیوندند و تشکری به ما می نمایاند که این دو، سنخ و جنس و جوهرشان یکی است، یا بهتر بگوییم: عشق ابتداست و باور، انتها. آن مقدمه است و این، شرح. آن صورت مساله است و این پاسخ و راه حل. آن راه است و این مقصد و این نگرش فلسفی دیرینه که در فرهنگ ایرانی چه پیش و چه پس از اسلام، اساس و زیرساخت بینش و تفکر و پایه شناخت چیستی خلقت