بهنام بهزادی، طرفداران خاص خود را در مقام یک کارگردان دارد. حسی که از فیلم هایش گرفته می شود به سادگی داستانی که تصویر می کند نیست. پس از دیدن فیلم است که با چالش روبه رو می شوید. نیازی نیست که به اولین اثرش «تنها دوبار زندگی می کنیم» که آغازی برای ورود به یک راه جدید در سینمای ایران بود مراجعه شود. به حسی که از ورود دختر به زندگی مردی تنها و تشابهش با شازده کوچولو می توان گرفت. اگر در آن فیلم همه چیز مثل یک رویا به نظر می رسید این بار واقعیت زندگی از همان ابتدا به صورت شما سیلی می زند. در این روزهای بهار یادآوری آن دوران روزهای آلوده تهران کمی دورازدسترس می رسد. فراموش نکنیم که به لطف بنزین های آلوده و مدیریت رئیس دولت قبل چه بر سرمان آورده شده بود. اینکه برای بسیاری از ما و اطرافیانمان حتی نفس کشیدن سخت بود. اینکه اصل اول زندگی همان نفس کشیدن است که نیازی به زحمت نباید داشته باشد و حالامایی که به عنوان مخاطب با مادر فیلم ارتباط برقرار می کنیم؛ با مادری که با هر نفس که در هوای آلوده می کشید دچار سختی می شد. همان طور که دختر ته تغاری همراه و همدمش نیز برای ادامه زندگی در خانه با شرایطی که اطرافیان برایش به وجود می آورند دچار مشکل می شود. پزشک برای مادر، رفتن از تهران را تجویز می کند. خواهر و برادر بزرگ تر هم برای دختر تعیین تکلیف می کنند. ناگهان خانه ای که ساحل آرامش به نظر می رسد دچار توفان می شود. دختر اما انگار همه چیز برایش فرق کرده است؛ این بار نقض حریم شخصی اش خط قرمز است. نمی خواهد عشق سالیان دورش با او ناراستی کند، نمی خواهد برادرش برایش تصمیم بگیرد که چه کار کند. این بار دختر فیلم خودش می خواهد به آنچه دوست دارد برسد و دیگران ناگزیرند با او همراه شوند؛ اگر می خواهند!وارونگی هوا می تواند استعاره ای باشد برای این تغییر. فیلم اکنون به عنوان نماینده ایران در بخش نوعی نگاه جشنواره کن انتخاب شده است. اثری که تصاویری از جایگاه زنان در ایران امروز است و تغییری که دیگر به وفور می توان دید. سال قبل نیز «ناهید» از «آیدا پناهنده» در همین بخش حضور داشت،جشنواره کن طرفدار داستان های زنان ایران شده است، حتی اگر نویسنده شان مرد باشد.