یکی از دوستانم به بیماری سختی مبتلاشده است. طول عمر باقی مانده اش ظاهرا چندان بلند نیست. تلاش می کند خود را تا روزی که هست، سر پا نگه دارد. دیدن و شنیدن از او روزم را تحت تاثیر قرار می دهد. با اینکه مرگ هم بخشی از زندگی است ولی ابهام و جدایی بعد از مرگ، ما را از آن گریزانده است. دوست بیمارم بسیار آرام و کم حرف است ولی ذهنش فعال است. بدن می تواند رنجور و ناتوان باشد در حالی که ذهن و خیال، خیلی خوب کار می کند. گاهی خودم را به جای او می گذارم و تمام اندوه دنیا روی سرم آوار می شود. هم تحملش دشوار است و هم شکیبایی اش. از همه بدتر انتظاری است که ناخواسته به مهم ترین بخش دشوار زندگی تبدیل می شود. انتظار،