قضیه: چرا نسل جدید، در مقایسه با نسل پیش برنده انقلاب، توان کمتری در پیشبرد همکاری های سیاسی دارد؟ چرا عاملان انقلاب اسلامی، از ابتدا مشغول حزب و تشکل و گروه سازی بوده اند و می توانند کم و بیش با هم کار کنند، ولی جوانان، بیشتر مایل به گلایه و شکایت از هم هستند؟ این جوانان، بیش از آن که بتوانند با یکدیگر همکاری کنند، علیه هم «غر می زنند»؛ آن ها در هدفون های خود که مدام در گوش دارند، ترانه های هولناکی در مورد بی وفایی و انتقام و بی محلی و خیانت می شنوند، و این نشان می دهد که تلاش روانشناسان و روشنفکران طی دو دهه اخیر برای ایجاد حس «رواداری» پلورالیستی، همان «رواداری» توام با سهل نگری در حقیقت