«ذکر جمیل سعدی که در افواه عوام افتاده و صیت سخنش که در بسیط زمین منتشر گشته و قصب الجیب حدیثش که همچون شکر می خورند و رقعه منشآتش که چون کاغذ زر می برند» این عبارات را او در وصف خودش گفته است. بله، خود جناب آقای سعدی در گلستان از سخن شیرینش تعریف کرده و آن را به طلاتشبیه کرده است. احتمالااگر ما نیز هم روزگار این شاعر بودیم، او را خودشیفته ای می نامیدیم که زیادی به خود می بالد. هر چند حالاهم برخی کم و بیش درباره مفاخره های شاعران و ادیبان چنین نظری دارند و در مواردی آنها را به خودشیفتگی متهم می کنند، اما مگر می شود مانند سعدی سخن گفت و به خود نبالید؟ شاید بشود... اما سخت است.