دومین دوره بخش خارجی جشنواره فیلم فجر به طور مستقل از بخش ایرانی آن (که زمان آن در بهمن ماه هر سال و مقارن با ایام مبارک دهه فجر انقلاب اسلامی است) برگزار شد. این در حالی است که برخلاف سال گذشته که یک پردیس سینمایی به کاخ جشنواره اختصاص یافته بود، امسال کل جشنواره در 2 طبقه انتهایی یک بازار تجاری واقع در راسته فروشندگان گوشی های همراه و تبلت و نوت بوک و کامپیوتر برگزار می شود! یعنی شرکت کنندگان در این فستیوال به اصطلاح سینمایی، ابتدا بایستی از داخل 4 طبقه بازار تجارت انواع و اقسام برندهای خارجی گوشی های همراه و سیستم های کامپیوتری عبور کرده، سپس به گروهی از مغازه های فست فود و مانند آن به نام فود کورت (عنوان غربی غذاخوری های دسته جمعی) برسند و در طبقه آخر با سالن هایی مواجه شوند که قرار است تعدادی فیلم های دست چندم آسیایی و اروپایی نمایش داده شوند! (که برخلاف قواعد جشنواره های معتبر نه تنها در جشنواره های متعدد درجه 2 و 3 نمایش داشته اند که بسیاری از آنها اکران های عمومی مختلفی را هم پشت سر گذارده اند!)

طرفه آنکه تعدادی کارت برای حاضرین در این جشنواره صادر شده که عنوان «باشگاه هواداران جشنواره جهانی فیلم فجر» برآن نقش بسته است! این هم شاهکار دیگر متولیان تازه این جشنواره (که عدد مدیران آن از تعداد فیلم های بخش مسابقه اصلی جشنواره بیشتر است!) که جشنواره فیلم را با میادین فوتبال و باشگاه های ورزشی اشتباه گرفته و مانند هواداران تیم های ورزشی برای اصحاب رسانه های حاضر در جشنواره، کارت هواداری و عضویت در باشگاه هواداران صادر کرده و پیشاپیش آنها را به لقب هواداری از این جشنواره نیم بند پا در هوا مفتخر می سازند که بیشتر به سینما کریستال سابق شبیه است (سینمایی که در میان راسته فروشندگان ابزار الکتریکی به نمایش فیلم های عتیقه دست می زد!). با این حساب آیا اگر به این جشنواره لقب «تجاری – ورزشی» اطلاق کرد بیشتر به ماهیت آن نزدیک نیست؟!