ملی گرایی با تعصب نژادی و ادعای برتری جویی برای یک انسان با وجدان کاملامتفاوت است. تعلق ملی، امری است که به طور زنده وجود دارد. ما از زمانی که به دنیا می آییم و حتی قبل از آن با آن آشنا هستیم: از نخستین صدایی که می شنویم، صدای مادر، با هویت خود آشنا می شویم و پس از آن دیگر «متعلق» می شویم.

در نتیجه ملیت و ملی گرایی، اموری نیستند که ما در انتخاب آنها دخیل باشیم. ما نه زمان و نه مکان به دنیا آمدن خود را انتخاب نمی کنیم و بدون انتخاب، «متعلق» به هویت خاصی می شویم و این «متعلق» بودن از نظر احساسی و عاطفی، برای ما حس وابستگی به مکانی که به دنیا آمده ایم، خاطراتی که از آن داریم و در نهایت هویتی که با آن تعریف می شویم را به وجود می آورد.

ما متعلق می شویم و این متعلق شدگی، امری است زنده، واقعی و قابل لمس برای ما. تعلق به میهن، تعلق به وطن و حساسیت برای آنچه در داخل مرزها داریم، چه خلیج فارس و چه تمام داشته های دیگر، همه و همه نسبت ما با هویت واقعی ما را تعریف می کند و ملیت ما را شکل می دهد.

برای همین است که فارغ از تمام شعارها، دستگاه های تبلیغاتی و هرآنچه در پیرامون ما، ما را به ملی گرایی تشویق می کند، ما اساسا نسبت به این تعلق، احساس عاطفی و وابستگی داریم و می دانیم که هر انسانی نیازمند هویت است و نخستین چیزی که این هویت را به او می دهد، وطن است و این هویت، برای ما مهم، همیشگی و غیرقابل چشم پوشی است.

در نتیجه حتی در جهانی که مرزهایش روزبه روز نامحدودتر می شود و دیگر دیوارها و بتن ها، مرزهای میان آدم ها را مشخص نمی کنند، بازهم اینکه ما از کجا آمده ایم، نخستین صدایی که شنیدیم چه بوده، نخستین خاطراتی که داشتیم چطور رقم خورده اند و هویت ما، برآمده از کدام سرزمین و فرهنگ و وطن است، مهم است و در «متعلق بودن» ما نقش مهم دارد.