امروز نهم اردیبهشت است؛ روزی که در تقویم کشور به نام شوراهای اسلامی شهر و روستا ثبت شده است. در انتخابات شورای شهر چهارم حوزه انتخابیه تهران که هم زمان با یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در خرداد 92 برگزار شد، ائتلاف اصلاح طلبان 14 کرسی از 31 کرسی را کسب کرد. در آن مقطع بسیاری از تهرانی ها که نام دکتر روحانی را روی برگه های آرای خود نوشتند، یا در انتخابات شورا رای ندادند یا فهرست کامل اصلاح طلبان را روی برگه های رای ننوشتند. شاید این اتفاق، تا حدی برای اولین انتخابات «تجمیعی» نیز طبیعی بود، زیرا در هفتم اسفند 94 و در دومین تجربه از این دست، مردم هوشمند و پیشرو تهران، با حوصله و آرامش مثال زدنی خود نام 30 نامزد مجلس و 14 نامزد خبرگان را در تعرفه های رای نوشتند و امید می رود این تجربه، در انتخابات سال آینده ریاست جمهوری دوازدهم و شورای پنجم نیز تکرار شود. علاوه بر 14 نامزد از فهرست اصلاح طلبان، آقایان هادی ساعی و عباس جدیدی نیز به عنوان «مستقل» به شورا راه یافتند. وزن کشی درونی بر اساس گرایش سیاسی این گونه شد که 14 اصلاح طلب، 15 اصولگرا و دو چهره مستقل، ترکیب این دوره را کامل کردند. پس از آن در ماجرای انتخاب رئیس شورای شهر تهران و البته شهردار تهران، اتفاقاتی رخ داد که شرح آن بارها رفته است. در دوسال و نیم گذشته، استراتژی اصلاح طلبان شورا، نظارت سازنده و تعامل با شهرداری تهران بود تا پیش بینی ها مبنی بر تکرار سرنوشت شورای اول به حقیقت نپیوندد. کار کارشناسی و رسیدگی واقعی به مشکلات مردم برای همه ما اولویت دارد. هدف اعضای اصلاح طلب شورا، تلاش برای بهبود شاخص های زندگی مطلوب و باکیفیت برای مردم تهران است و همراهی با مجموعه شهرداری، موضوعی بدیهی در این مسیر است. در دیداری که خدمت مقام معظم رهبری رسیدیم، ایشان از شورا خواستند با نظارت، حمایت و هدایت، با شهردار تهران تعامل کند و ما این سه نکته را سرلوحه قرار دادیم. عملکرد ما در این مدت سبب شد اصولگرایان هم از مسائل سیاسی فاصله بگیرند؛ هرچند جریانات سیاسی اصولگرای بیرون از شورای شهر تهران، فشار زیادی به آنها وارد می کنند؛ اما احزاب و تشکل های سیاسی اصلاح طلب بنای سهم خواهی و نگرش سیاسی به شورا را نداشته و ندارند.