جام جم همیشه برایم دوست داشتنی و محترم است؛ روزنامه ای است که موسیقی در آن به حاشیه و گوشه صفحات رانده نمی شود و بزرگان موسیقی فراموش نمی شوند و در صدر صفحه جا دارند. بسیاری از روزنامه ها به دلیل کمبود صفحه و... اولین چیزی را که کمرنگ می کنند، موسیقی است و این اتفاق تاکنون در جام جم رخ نداده است.

نقطه قوت جام جم در صفحه موسیقی، گفت وگوهای خوبی است که دارد. این گفت وگو ها که اغلب فضایشان متفاوت با دیگر رسانه هاست، می تواند برای همه اقشار جامعه جذاب باشد. برای من که بسیار جالب بوده و همیشه آنها را دنبال کرده ام. البته مشکلی که همه رسانه ها کم و بیش با آن روبه رو هستند چهره مداری است. درست است که برخی زود مشهور می شوند، اما شهرت نباید این نگاه ها را ایجاد کند که مدام به آنها پرداخته شود و موسیقی های جدی تر فراموش شود.

آنچه امروز در همه رسانه ها در بخش موسیقی کمرنگ شده، معرفی هنرمندان گذشته و ارائه کارنامه فعالیت آنهاست. سنت حسنه بیوگرافی نویسی در مطبوعات این روزها کمرنگ شده و برخی فکر می کنند چون با یک جستجوی ساده در فضای مجازی می توان به این اطلاعات دست پیدا کرد، بهتر است درباره اش چیزی نوشته نشود. من مخالف این نظر هستم و فکر می کنم، باید فعالیت هنرمندان خوبی را که مدت زیادی از فعالیتشان می گذرد و برخی از آنها دیگر در میان ما نیستند و درگذشته اند، لابه لای صفحات مطبوعات یادآوری کنیم. بحث معرفی موسیقیدان های ما از دیرباز تاکنون نکته بسیار مهمی است که مورد بی توجهی واقع شده است. امیدوارم روزنامه جام جم این سنت را زنده کند تا به این بهانه، نام هایی که حالامردم خیلی کمتر می شنوند در ذهنشان تداعی شود و گهگاه سری به آثار آنها بزنند.