اندیشمندان بر این باورند که: «گذر انسان از حال به آینده، از اسارت به آزادی، از فقر به بی نیازی، از جهل به دانش و ازذلت به عزت جز از طریق آموزش و پرورش توسعه یافته با معلمانی بالنده میسر نیست و چنانچه جامعه ای در ایستایی و رکود به سر می برد و در گذر ازاین مراحل ناکام مانده است، باید در آموزش و پرورش آن جامعه شک کرد.»

بخش وسیعی از شاخص های نگران کننده فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی امروز جامعه، رهاورد نوع نگاه به مدیریت آموزش و پرورش و نگرش حاکم بر آن، در گستره عمومی است. این وضعیت، تجدید حیات دوباره، بازنگری و ارزشیابی از این دوره و شناسایی نقاط ضعف و قوت آن و بویژه آفت زدایی از ساختار این نظام را ضروری می نماید. نظامی که توسعه موزون و همه جانبه و رهایی هر کشوری در گرو توسعه یافتگی آن با نیرویی بالنده و پویا تحت عنوان عنصری پاک به نام«معلم» است.