در سال 92 نوعی همکاری سیاسی میان آقایان هاشمی و خاتمی به وجود آمد که نهایتا منجر به پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری شد. این همکاری سیاسی به ائتلاف اصلاح طلبان و اعتدالگرایان معروف شد. در انتخابات مجلس شورای اسلامی در سال 94 این ائتلاف بزرگ تر و طیف علی لاریجانی هم به این ائتلاف اضافه شد. به نوعی آهنگ حرکتی آغاز شد و همکاری سیاسی میان آقایان هاشمی، خاتمی، روحانی، لاریجانی و عارف به وجود آمد. جبهه بزرگی مرکب از اصلاح طلبان، اعتدالگرایان و حامیان دولت از طیف اصولگرا در برابر اصولگرایان افراطی و محافظه کار مخالف دولت و سیاست های دولت قرار گرفتند. بنابراین اگر در مجلس همین دو طیف شکل گیرد، ولو اینکه در داخل آن فراکسیون های فرعی به وجود آید، شاید در آینده به آرایش جدید سیاسی در سپهر سیاست ایران برسیم. در این صورت رقابت بین تحول خواهان و توسعه طلبان با محافظه کاران خواهد بود. البته ممکن است چندان زود این اتفاق رخ ندهد. اما اگر با آهنگ حرکتی که در سال 92 آغاز شد، جلو برویم، رسیدن به چنین ساختاری دور از ذهن نخواهد بود. پیش بینی می شود کم کم از قالب اصلاح طلب و اصولگرا خارج شویم و به قالب های جدید برسیم. این مساله دو تاثیر اساسی دارد. اولاجریان اصلاح طلب سابق طیف وسیعی از اعتدالگرایان و اصولگرایان را در کنار خود خواهد داشت. در این صورت جریان اصلاحات جبهه و حوزه نفوذی به مراتب گسترده تر خواهد داشت. در نتیجه جریان اصلاحات تاثیر گذاری بیشتری در روند تحولات اجتماعی و سیاسی کشور خواهد داشت. در چنین حالتی صدای جناح افراطی و محافظه کار بسیار کمرنگ می شود و آهنگ ضعیفی پیدا خواهد کرد. در این صورت جریان مقابل اقلیت کوچکی خواهد شد. مجموعه نظرات افکار عمومی نیز هر چه جلوتر می رویم بیشتر به سمت توسعه کشور، تعامل منطقی با دنیا با حفظ عزت و مصلحت و رفاه و معیشت قابل قبول می رود. در چنین سازوکاری هویت اصلاح طلبانه کمرنگ نخواهد شد. به این خاطر که در واقع همان شعارها و گفتمان اصلاح طلبان است که گسترده وسیع تری پیدا می کند. ممکن است تحت همان نام باشد یا نباشد اما محتوا همان چیزی است که اصلاح طلبان از سال 76 به دنبال آن بودند.