چند روزی است که در صحبت های تلویحی مسئولان، خط فقر، درآمد ماهانه سه میلیون تومان تعیین شده است و درآمد کمتر از این زیر خط فقر محسوب می شود.

ما که قبل از تعیین این مبلغ هم زیر خط فقر بودیم، حالابعد از این اتفاق آدم های بیشتری به زیر خط، کوچ کرده اند. هرقدر هم به مسئولان می گوییم آقا اینجا دیگر پر شده است، حتی به اندازه یک کف دست جا ندارد، گوششان بدهکار نیست.

زیر خط فقر هم شده مثل اتوبوس بی آرتی و مترو هر روز بیشتر به همدیگر نزدیک می شویم و به هم فشار می آوریم. البته این فشارها برای عضلاتمان خوب است و باعث می شود قلنجمان هم شکسته شود. حالااین وسط سر و دستی هم شکسته می شود، خوب پیش می آید. این هم جزو شیرینی های زندگی است.

از طرف دیگر وقتی خوب به زیر خط فقر نگاه می کنیم، عجایب و غرایب فراوانی می بینیم که باعث تفریح و سرگرمی هم هست. مثلاهستند اینجا آدم هایی که حقوقشان ماهانه 800 هزار تومان است، ولی ماهی یک میلیون تومان اجاره خانه می دهند. حتی از ژانگولرهای «کریس آنجل» هم محیرالعقول تر است.

هر روز تعداد بیشتری آدم از بالای خط به زیر خط منتقل می شوند، هرقدر هم که از آنها می پرسیم: آن بالابالاها چه خبر؟ هیچ کدامشان دل و دماغ جواب دادن ندارند.

البته نه این که بالای خطی ها خیلی خوشحال و بدون مشکل باشند. نه! آنها هم مشکلات خاص خودشان را دارند. مثلاچند روز پیش واردات 24 مدل خودروی شورلت لغو شد. حالااین بالای خطی های بینوا باید با همین پورشه و بنز بسازند و با همین ماشین های دوزاری در خیابان ها دور دور کنند و به همدیگر پز بدهند. آخر شما بگویید بنز و پورشه هم چشم و هم چشمی دارد؟ خدا را خوش می آید؟ انصاف است؟