تاثیرگذاری فیلم های سینمایی و سریال های تلویزیونی بر مخاطبان امری است انکارناپذیر و با توجه به همذات پنداری مخاطبان بالاخص با درجه بندی سنی پایین (کودکان و نوجوانان) با شخصیت های این محصولات تصویری بدون شک هر عمل و عکس العمل این شخصیت های جذاب می تواند باعث تقلید مخاطبان خود شود و باعث شکل گیری شخصیت های واقعی مخاطبان از شخصیت های مجازی هنرپیشه ها شوند. سازندگان این مجموعه محصولات سینمایی یا تلویزیونی براساس الهام گیری شخصیت های خود و طبیعتا اغراق در این شخصیت پردازی ها چاره ای ندارند برای باورپذیری یا دعوت مخاطب به لایه های پیدا و پنهان شخصیت های داستان خود که بعضی از حرکات و عادات شخصیت ها را بسان واقعیت ثبت کنند.

ولاجرم این نوع شخصیت ها به دلیل واقعی جلوه دادن خالقین اثر به ناچار باید در فیلم ها یا سریال ها مو به مو به شخصیت ها وفادار بمانند و در این نحوه نشان دادن عادات «سیگارکشیدن» به عنوان نابهنجارترین عادت شخصیت ها همیشه محل دعوای متولیان سلامت مردم از یکسو و از سویی دیگر خالقان آثارسینمایی و تلویزیونی بوده است. هم متولیان سلامت حق دارند تا از ترویج سیگار جلوگیری کنند و هم خالقان اثر برای واقعی جلوه دادن شخصیت های شان چاره ای جز نشان دادن سیگار ندارند و هردو هم از منظر خود محق هستند.

پس چه باید کرد؟ به نظر نگارنده با توجه به تاثیر گذاری زیاد شخصیت های سینما و تلویزیون بر بینندگان خود سازندگان حتی الامکان باید از نشان دادن سیگار کشیدن شخصیت های مثبت فیلم جلوگیری کرد و از دیگر سو نیز متولیان سلامت مردم به یک برنامه جامع بیندیشند تا در هر کوی و برزنی و هر مغازه و فروشگاهی فروش سیگار در جلوی دید مخاطبان با هر طیف سنی میسر نباشد و نسبت به اطلاع رسانی ضررهای فراوان سیگار از کودکی به مخاطبان کوشا باشند.

به هر حال تاریخ 120 ساله سینما و کمی کمتر تلویزیون نشان داده است که حذف سیگار از تولیدات آنها امکانپذیر نیست ولی باید اذعان کرد نحوه برخورد دولت ها با نحوه دسترسی یافتن افراد به سیگار شاهد رفتارهای چندگانه ای است که از یک سو موضوع تولید داخلی را به چالش می کشاند و از دیگر سو «سود بالای» فروش سیگار را نمی توانند نادیده بنگارند.