«مدیریت مجلس» این روزها به مبحث اصلی محافل سیاسی کشور تبدیل شده است. موضوعی که بر محوریت دو تن از چهره های برجسته دو طیف سیاسی راه یافته به دهمین دوره مجلس شورای اسلامی شکل گرفته است، در یک حدس قابل انتظار بود که در پی خود دلخوری هایی را به همراه داشته باشد. این امر در ادوار مجلس هم مسبوق به سابقه است. مهم ترین آن در دوره ششم روی داد و در میان اصلاح طلبان بحث هایی بر سر این موضوع که ریاست مجلس به چه کسی تعلق یابد، اتفاق افتاد. حال مشکلی که در این بین وجود دارد فرصت یک هفته ای از زمان تشکیل مجلس تا زمان انتخاب رییس آن است. این انتخاب در حالی صورت می گیرد که نمایندگان هنوز یکدیگر را نمی شناسند و حتی تا آن روز موضعگیری خاصی هم از سوی برخی نمایندگان صورت نمی گیرد. اما اگر روال دموکراسی جاافتاده ای همچون سایر کشورها داشتیم، می شد پس از اعلام نتایج انتخابات به راحتی مشخص کرد که ریاست مجلس سهم چه کسی است. اما اکنون در این دوره و با احتمال وجود 70 کرسی پارلمان که هنوز گرایش نامعلومی دارند، وجود اینگونه چالش ها کاملاطبیعی است و چه بهتر که به راحتی از آن بگذریم. این چالش ها و کدورت ها تنها برای دوران انتخاب رییس است و با پایان یافتن آن خیلی ادامه دار نخواهد بود. اما اینکه چگونه می شود این مشکل را با تعامل حل کرد، به یک عامل اصلی بستگی دارد و آن اینکه خود نمایندگان راه یافته به مجلس هستند که باید به دقت و جدیت به مسائل مختلف در ارتباط با انتخاب رییس بپردازند. ما که بیرون گود هستیم اگر در این مساله دخالت نکنیم، قطعا نمایندگان تصمیم بهتری خواهند گرفت. هرچه احزاب بیرونی و رسانه ها و صاحبان نظرگاه سیاسی کمتر وارد بازی مدیریت مجلس شوند، نمایندگان فرصت بیشتری برای تصمیم گیری خواهند داشت. اظهارنظر در مورد مدیریت داخلی مجلس، از سوی هر فردی صورت بگیرد، احساس تحمیل و فشاری است که به طور برعکس عمل خواهد کرد. این موضوع باید زیر سقف مجلس حل شود. آن وقت اگر تنها یک نفر کاندیدای ریاست شود و با رای قاطع به عنوان رییس قوه مقننه انتخاب شود، بسیار حایزاهمیت بوده و هیچ چالشی را به صحن علنی مجلس نخواهد کشاند.