اگر عدالت هنوز مفهوم اصیل و واقعی اش را در جامعه سیاست زده و به انفعال کشیده ما از دست نداده باشد، باید یکی از جاهای خالی اش را در حوزه فرهنگ و هنر جست وجو کنیم. آیا در مورد همه شاخه های هنری ما، از نظر تخصیص بودجه، سرویس دهی، فضای مناسب رسانه ای و مخاطب شناسی، نگاه عادلانه و یکسانی اعمال و اجرا می شود؟

یکی از این حوزه ها موسیقی است که براساس همان نگاه پرسوءتفاهم به آن در سیر تاریخی این دوران، همچنان در مقاطع مختلف در کوران حوادث و مسائل خرد و کلان قرار دارد. به عنوان نمونه ای بارز و حل نشدنی، می توان به وضعیت متزلزل و آسیب پذیر «ارکستر سمفونیک تهران» و «ارکستر ملی» اشاره کرد. شما ببینید